iştiyaq

is. <ər.> klas. Şövqündə olma, həsrətində olma, həsrətini çəkmə; şövq, həvəs, şiddətli arzu, həsrət. Saraldı mehrtək yüzüm cəmalın iştiyaqindən. K.. Eylərəm hər yerdə sənin sorağın; Gündən-günə artar bil iştiyaqın. . Qur.. Seyr edin iştiyaqü həsrət ilə; Bu gözəl lövhə sonra düşməz ələ. H. C.. Bu dəfə Sitarə Mənsurun məhəbbətinə bənd olub, iştiyaqında gəzir idi. C. C.. İştiyaq(ını) çəkmək – həsrətini çəkmək, həsrətində olmaq. Nə müddətdi iştiyaqın çəkirdim; Şükür həqqə, pərizada gedirəm. . Q. Z.. Didarına mən müştaqəm, mən müştaq; Vəqtü bivəqt çəkməkdəyəm iştiyaq. Aşıq Hüseyn. İştiyaqa düşmək – şövqə düşmək, həvəsə düşmək. Aşiqləri iştiyaqə düşdü; Hər kəs ayılıb qabağə düşdü. M. Ə. S.. <Ziba:> Axır o izdihamlı şəhərdən çıxandan, atamın arxasınca buraya gələndən sonra niyə mən bu fikrə, bu iştiyaqə düşdüm? S. R..